خانواده پرون اطلاع چندانی نداشتند از اینکه گفته میشد زمانی در این خانه ۲۰۰ هکتاری، زنی به نام باثشبا تایر و چهار فرزندش زندگی می‌کردند که سه نفر از آنها در جوانی مردند.
ماجرای تسخیر ادعایی پرون‌ها از ژانویه ۱۹۷۱ شروع شد؛ زمانی که آنها به خانه جدید روستایی خود که در سال ۱۷۳۶ در هریسویل رود آیلند ساخته شده بود، نقل مکان کردند.
این زوج نترس گفتند که هیچ چیز شیطانی در این خانه احساس نکرده‌اند، اگرچه مطمئناً گرفتار ارواح است.
داستان
میگفت کـه کارهای بچه‌هارو انجام میدم و میرم خودم تنهایی، مثل دورانِ بچگی و نوجوانی … چندین ساله این قانون رو دارم، هم خودم و هم همسرم!
مادرش در حالی که عروسک دلقک رو از قفسه پایین میاورد و اونو به پیشخوان میبرد، گفت: “پس اشکالی نداره“.
طبق گزارش کشتی، کاپیتان بنجامین بریگز و خدمه‌اش در ۷ نوامبر ۱۸۷۲، روی کشتی مری سلست، از بندر نیویورک به سمت جنوای ایتالیا حرکت کردند. کشتی مذکور در داستان واقعی ارواح حامل الکل واسرشته، هفت خدمه و همسر و دختر بریگز بود.
دانش آموزان تجربی که قصد تحصیل پزشکی در خارج را دارند بخوانند
ظاهراً بچه‌های پرون با برخی از این ارواح بازی می‌کردند و کارهای عادی روزمره را انجام می‌دادند. روح تایر چندان مهربان نبود. او عمداً اثاثیه را جابه‌جا می‌کرد تا مستاجران جدید را بترساند، گاهی اوقات کاملاً ظاهر میشد و همانطور که در فیلم نشان داده می‌شود، بیش از همه مادر خانواده را تسخیر می‌کرد.
طبق گفته‌های «غریبه زیبا: روح کیت مورگان و هتل دل کورونادو»، افرادی که فعالیت‌های ماوراءالطبیعه را در این هتل گزارش کرده‌اند، کم نیستند. میهمانان نورهای سوسوزن، یک تلویزیون گول‌زننده و تغییر دما را تجربه کرده‌اند که از ناکجاآباد ظاهر می‌شود و به طور غیرقابل توضیحی ناپدید می‌شود.
همچنین شما ملزم به رعایت قوانین و مقررات نی‌نی‌سایت نیز می‌باشید. ثبت
چیزی در رابطه با مرد غریبه وجود داشت که دختر را عصبی می‌کرد. همانطور که مرد به ماشین نزدیک میشد، دخترک به شیشه عقب ماشین خیره شد و چشمانش را ریز کرد تا بهتر ببیند.
پزشک قانونی به‌سادگی نتوانست علت روشن مرگ را ارزیابی کند. فیلم امنیتی حتی از این هم وحشتناک‌تر است. با یک ترکیب ظاهری از خستگی، سرگردانی و ترس، آخرین لحظات زنده بودن لام تنها سوالات بیشتری را به همراه دارد تا پاسخ.
در یک غروب خوب اواسط تابستانی بین ساعت هجده الی نوزده من و خواهر بزرگم با دوتا از بچه های همسایه به نامهای باربارا و آن ایوانز که هر دو از من بزرگتر بودند در یک مزرعه ای به نام کائی کلد که نزدیک خانه ی آنان بود بی خبر از همه جا نزدیک پرچین و زیر یک درخت مشغول بازی بودیم و فاصله ی زیادی با سنگ چین که به خانه منتهی میشد نداشتیم . ناگهان یکی از ما در وسط مزرعه متوجه گروهی شد که نمیدانم آنها را چه بنامم . نه زن بودند نه مرد و نه بچه. باشور و هیجان میرقصیدند. فاصله شان از ما کمتر از صد متر بود تعداشان هفت هشت عدد بود به علت حرکتهای تند و چابک آنها و ترس و وحشت خودمان از دیدن منظره ای غیر عادی بخوبی نمیتوانستیم بر آوردشان کنیم همگی تقریبا یک لباس یکسره جذب قهوای رنگ به تن داشتند لباسی که بی شباهت به یونیفرم ارتشی نبود .
در این صورت بسادگی نمیتوان توضیحی ارائه داد. مگر اینکه بگوییم